လူတိုင်းတွင် တာဝန်ကွဲပြားသော်လည်း စိတ်သန့်ရှင်းမှုဖြင့် တန်းတူညီမျှနိုင်သည်။

အတတ်ပညာနှင့် သတိမြှင့်တင်ခြင်းကို လေ့ကျင့်ရခြင်းသည် ဘဝခရီးစဉ်အတွင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပေးနိုင်သော အထွေထွေ အမွေအနှစ်အကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။

မည်သည့်အရာကို ပြုလုပ်မည်ဆိုလျှင် စိတ်บริสุทธิ์မှုကို အခြေခံပါ။

“သတိ” ဆိုသည်မှာ “အသက်” ဖြစ်သည်။ သတိမဲ့သော ဘဝသည် အသက်ရှိသော်လည်း သေပြီးသောအတိုင်း ဖြစ်သည်။

အခွင့်အရေးရှိသောအခါ “ပေးပါ” မဖြစ်မနေ သံသယမထားပါနှင့်။ “အမြတ်” ဖြစ်စေ၊ “အရှုံး” ဖြစ်စေ။

ဘဝတွင် မိမိ၏ မုချမကျင့်ပါနှင့်။ “မကောင်းမလုပ်” ဟူသော အမိန့်တော်ကို မှတ်သားပါ။

ဘဝသည် တက်နေစဉ်ဖြစ်စေ၊ ကျနေစဉ်ဖြစ်စေ “သတိ” ကို ထိန်းသိမ်းထားပါ။

တစ်စုံတစ်ရာ ပြုလုပ်ရန်မီ စဉ်းစားပါ။ ထိုအရာသည် မှန်ကြောင်းလား၊ မှားကြောင်းလား၊ ကောင်းကြောင်းလား၊ မကောင်းကြောင်းလား။

ရှိသောအခါ ပေးပါ။ ချင်သောအခါ ပထမဦးဆုံး ကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်ပါ။

ပိုယူလိုလျှင် ပိုပျောက်သည်။ ပေးလိုလျှင် ပိုရသည်။

ကိုယ့်ရရှိသောအရာများတွင် ဝမ်းမြောက်ပါ။ ရှိပြီးသားအရာများတွင် တည်တံ့ပါ။ ထိုကဲ့သို့နေသူမှာ အံ့ဖွယ်ကောင်းစွာကံကောင်းသူ ဖြစ်သည်။

မိမိကိုယ်ကို မကောင်းသော အတွေးအမြင်များဖြင့် မထိခိုက်စေပါနှင့်။ မိမိအနီးအနားရှိသူများအား မကောင်းသော စကားများဖြင့် မထိခိုက်စေပါနှင့်။

“တောင်းပန်ခြင်း” မူကား မကူညီနိုင်၊ “ပြင်ဆင်ခြင်း” သည် အရာအားလုံးကို ကူညီနိုင်သည်။ “အပြန်အလှန် ဝင်ရောက်၍ သံသရာ ဆက်ဆံခြင်း” မဟုတ်ဘဲ ရပ်တန့်နိုင်မှ အကောင်းဆုံးဖြေရှင်းချက် ဖြစ်သည်။ မုန်းမှုသည် ကိုယ်ကို ပင် နာကျင်စေသည်။ ခွင့်လွှတ်ပါက ကိုယ့်စိတ် ပျော်ရွှင်မည်။

မည်သည့်အရာကို မပြုမီ စိတ်บริสุทธิမှုကို အခြေခံပါ။

တိတ်ဆိတ်သူကို မတော်တဆ မဖြစ်မြင်ပါနှင့်။ မလိုလားအပ်သောစကားများ ပြောဆိုခြင်းသည် ပို၍ မိုက်မဲမှု ဖြစ်သည်။

“ပေးတတ်” မဟုတ်လျှင် “ပျော်ရွှင်မှု” မရနိုင်။

လူတိုင်းတွင် တာဝန်ကွဲပြားသော်လည်း စိတ်သန့်ရှင်းမှုဖြင့် တန်းတူညီမျှနိုင်သည်။

အတွင်းစိတ် သန့်ရှင်းမြတ်နိုးပါက ပြင်ပကမ္ဘာနှင့် ပို၍ ငြိမ်းချမ်းကြည်နူးစွာ တည်ရှိနိုင်ပြီး လွတ်လပ်မှုရရှိနိုင်မည်။

“အခွင့်အရေး မရှိ” ဟူသော စကားသည် အသက်ဝင်နေသော လူသားအတွက် မရှိပါ။ နိုးကြားမှုလမ်းပေါ်တွင် ရပ်တည်ခြင်းသည် အခွင့်အရေးအကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။

“ပေးခြင်း” ဆိုသည်မှာ ကိုယ့်အတွင်း “အတားအဆီး” ကို ဖျောက်သိမ်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ပေးသူသည် ရယူသူအား ကျေးဇူးတင်သင့်ပြီး ပေးပြီးပါက ကျေးဇူးတောင်းခြင်း မလုပ်သင့်။